یکی از برهه‌های حساس و تاریک غرب جنگ‌هایی است که بین سال‌های ۱۶۱۸ تا ۱۶۴۸ اتفاق افتاد و به جنگ سی ساله معروف شد. هرچند که این جنگ سی سال طول کشید و با عهدنامه وستفالیا که در مونستر بسته شد؛ پایان یافت اما درگیری‌های ناشی از آن ۳۰۰ سال دیگر از تاریخ غرب را تحت‌الشعاع خود قرارداد. علت رخ دادن این جنگ‌ها درگیری میان دو نحله پروتستان و کاتولیک در دل مسیحیت بود. اگر بخواهیم به صورت بنیادین به ریشه‌ی این تعارضات بپردازیم باید به این امر توجه کنیم که نظام فکری مسیحیت چه ضعف و آسیبی داشت که توانست در درون با خود درگیر شود. اگر در زاویه نگاه‌های مسیحیت کنکاش کنیم درمی‌یابیم که آن‌ها به نوعی عقلانیت بعد از ایمان قائل‌اند. انعطاف فکری و قدرت پذیرش نقد از بیرون در این دین رؤیایی بیش نیست. علم ستیزی، عدم توجه به نیازهای زمان، متعارض دانستن ایمان انجیلی و نگاه عقلانی و… زمینه شکل‌گیری یک نوع دگماتیسم پیچیده در این مذهب شد. تصلب عقیده در میان پروتستان‌ها و کاتولیک‌ها منتج به بسته شدن باب گفت‌وگو گردید و سطح منازعه از منازعات برون گفتمانی به درگیری‌های درون گفتمانی کشیده شد. جنگ میان موسی و فرعون به جنگ میان موسی و سامری تبدیل شد و این سنت خداوند است. به عبارت خلاصه‌تر دین علیه دین صف‌آرایی کرد.
