دموکراسی که برگردان آن «حاکمیت مردم» است، یکی از ارکان مهم لیبرالیسم است؛ یعنی اراده مردم بر هرچه تعلق گیرد همان خواهد شد.
در طول تاریخ معمولاً اراده مردم بر سرنوشت‌ها حاکم بوده! یعنی این انسان‌ها با نفس و نفسانیات خود بوده‌اند که در مورد امور جاری تصمیم می‌گرفته‌اند. مشکل عمده انبیا نیز همین حاکمیت نفسانیات بر سرنوشت‌ها بوده است و سعی می‌کرده‌اند تا مردم را از بعد نفسانی به بعد رحمانی وارد کنند و آنان را عاقبتاندیش نمایند. به ندرت در تاریخ، دورهای بوده که نظر مردم به معنی «ناس» با نظر «الله» یکی بوده باشد؛ یکی از این دوران نادر، دوران انقلاب اسلامی است که در آن به سر می‌بریم.
