باشگاه استراتژیستهای جوانعضو هیئت‌علمی اندیشکده روابط بین‌الملل
نگاه‌های عمومی به کردها به عنوان یکی از بازیگران تأثیرگذار منطقه‌ای در حدفاصل مرزهای غربی ایران تا مدیترانه عموماً نگاهی است با پیش‌فرض‌های ناصحیح. یکی از این پیش‌فرض‌ها یکپارچه دانستن تفکرات بنیادین این قوم در چهار کشور مختلف ایران، عراق، سوریه و ترکیه است. برخلاف آنچه عموم مردم متصور هستند، این قوم در چهار کشور میزبان از هیچ مانیفست یا تفکر بنیادین واحد و حتی زبان و ادبیات واحد تبعیت نمی‌کنند و تبعاً از جهان‌بینی، اهداف و راهبرد واحدی هم برخوردار نیستند.
با بررسی اتفاقات یک سال اخیر میان ایران و عربستان سعودی می‌توان به این نتیجه دست‌یافت که نوعی گرایش به ایجاد تنش و آشوب در رفتار سعودی و در مقابل آن نوعی رفتار مبتنی بر بازداری از سوی ایران در دستور کار دو کشور قرار گرفته است که با وجود دلایل کافی برای آغاز درگیری‌های نظامی، سبب جلوگیری از این امر شده است.
قرن بیستم خصوصاً دهه هشتاد و نود آن را می‌توان زمان همه‌گیر شدن تئوری جهانی‌شدن یا گلوبالیزیشن نامید به‌طوری‌که این شاخصه یکی از پارامترهای مهم نظام بین‌الملل قرن گذشته محسوب می‌شد و با توجه به ادامه فعالیت همان نظام بین‌الملل، جهانی‌شدن همچنان نیز پارامتر بدیهی در روابط بین‌الملل محسوب می‌شود. البته به صورت نظری می‌توان تولد تئوری جهانی‌شدن را به قرن پانزده میلادی نسبت داد اما آنچه امروز به نام جهانی‌شدن می‌شناسیم تا حدود بسیار زیادی محصول تفکرات مبتنی بر عبور از دو جنگ جهانی و جنگ سرد، شروع فعالیت‌های فضایی و به‌طورکلی وقایع قرن بیستم دانست. مهم‌ترین سازمان‌های بین‌الملل از جمله سازمان ملل متحد، اتحادیه اروپا، پیمان آتلانتیک شمال، اوپک و … محصول همین دوره فکری هستند.
یکی از اتفاقات شاخص سال ۲۰۱۷ که در کنفرانس امنیتی مونیخ شاهد آن بودیم، نزدیکی مواضع رژیم صهیونیستی، عربستان و ترکیه بر علیه ایران بوده است که از نگاه تحلیلگران بین‌الملل نیز دور نماند.
عده‌ای این شبه ائتلاف را در راستای هماهنگی این سه قدرت منطقه‌ای با دولت ترامپ دانسته و آینده این روند را برای تهران مخاطره‌آمیز پیش‌بینی می‌کنند که به نظر این جانب موضع فوق، منطبق بر واقعیت نیست.