اصولاً بر همگان واضح و مبرهن است که لیبرالیزم ایدئولوژی ایست بر پایه و با کارکرد تفرد گرایی (ایندیویژوالیزم به مثابه فعل)، استراتژی نیز علمی است که برای یک جمعیت، یک سازمان، یک کشور، یک نظام (فرضاً نظام فراماسونری)، یک اندیشکده، یک دانشکده، یک وزارت یا غیره به کار می‌رود. اما در تمام مثال‌های مذکور، هیچ کدام توسط یک نفر تنها و به خصوص اداره نمی‌شود، در هر صورت برای اداره‌ی یک کار استراتژیک، یک جامعه (سوشالیتی) یا اجتماع (کامیونیتی) باید شکل بگیرد و این عملاً با ایندیویژوالیزم که اساس و بنیان لیبرالیزم است در تعارض محض است.